
हाम्रोजस्तो विकासोन्मुख देशका सक्षम युवा विकसित देशको सुख, सुविधा र देखेर हजारौं युवा उतै आकर्षित भइरहेका छन्।
शिक्षाका लागि होस् या रोजगारीका लागि उताको सुख, सुविधा र अवसर देखेपछि घर फर्कने विरलै हुन्छन्। यस्तो अवस्था देख्दा लाग्छ नेपाल खाली हुँदै गइरहेको छ। अमेरिका, अष्ट्रेलिया र क्यानडा लगायतका देशमा जानको लागि विद्यार्थीले लाखौं पैसा खर्च गर्न तयार हुन्छन्।
अभिभावकले समेत राम्रो साथ दिन्छन्। पछिल्लो समय नेपालमै केही गरेर बस्नुपर्छ भन्ने सोच भएका युवाको संख्या न्यून छ। देशको मुहार फेर्नको लागि युवा जनशक्तिको महत्त्वपूर्ण भूमिका हुन्छ। तर दिनहुँ पलायन हुने युवा शक्तिलाई रोक्न न त राज्यले कुनै पहल गर्छ। न त युवा स्वयंले देश बिग्रँदै गएको अवस्थाका विषयमा सोच्छन्।
युवालाई स्वदेशमा नै रोजगारी दिन नसक्नु राज्यको ठूलो कमजोरी हो। यदि राज्यले युवालाई उसको योग्यता र क्षमता अनुसारको रोजगारी दिन सक्ने हो भने दिनहुँ पलायन हुनेको सङ्ख्यालाई केही कम गर्न सकिने थियो।
पछिल्लो समय विद्यार्थीले अध्ययन भन्दा राजनीतिक पार्टी र विभिन्न संगठनमम आबद्ध हुनुलाई महत्त्व ठान्छन्। योग्य व्यक्ति विदेश पलायन हुनु र देशको नीति-निर्माण तहमा आसेपासेलाई पुर्याउनु अत्यन्तै दु:खको विषय हो।
देशको गम्भीर समस्याको रूपमा खडा भएको प्रतिभा पलायनका विषयमा कस्ले सोच्ने ? शिक्षित व्यक्ति गाउँमा बस्न नरूचाउनुको कारणबारे कसले सोच्ने ? विद्यार्थीले ? राज्यले, अथवा दुवैले।
लेखक- दिपक खत्री!